سالانه حدود ۵ تریلیون کیسه پلاستیکی در دنیا مصرف می شود که این مقدار یعنی در حدود یک میلیون کیسه در دقیقه می باشد که اگر بخواهیم چشم انداز این واقعیت را نشان دهیم باید چنین عنوان کرد که اگر بخواهیم تمام کیسه های پلاستیکی مصرف شده در جهان را جمع کنیم مساحتی بیشتر از دو سوم کشور ایران یا به عبارتی دو برابر کشور فرانسه را در بر می گیرد که به این خاطر تلفات بسیار زیادی را بر روی سیاره از قبیل رودخانه ها، اقیانوس ها، خاک و هوا می گذارد.
یکی از مواد مصنوعی که تولید آن در انواع و کاربردهای مختلف روز به روز در حال افزایش است، پلاستیک و ترکیبات پلاستیکی است. گرچه بسته بندی پلاستیکی با قیمت نازل امکان حفاظت از محصولات مختلف خصوصاً مواد غذایی را فراهم می کند ولی متاسفانه معضل بزرگ زیست محیطی حاصل از آن گریبان گیر بشریت شده است. اکثر پلاستیک های معمول در بازار از فرآورده های نفتی و زغا سنگ تولید شده و غیرقابل بازگشت به محیط هستند و تجزیه آنها چند صدسال طول می کشد. برای رفع این مشکل، تولید پلاستیک های زیست تخریب پذیر از منابع تجدید شونده مثل زیرسازواره ها و گیاهان می باشند. تولید پلاستیک های خوراکی که هم اکنون دنیا به سمت تولید و استفاده از پلاستیک های زیست تخریب پذیر و خوراکی پیش می رود بسیار ضروری است. بنابراین واژه زیست تخریب پذیر (BiODEGRADABLE) به معنی موادی است که به سادگی توسط موجودات زنده به زیر واحدهای سازنده ی خود تجزیه شده و بنابراین در محیط باقی نماند.
پلاستیک ها، پلیمرهایی هستند که از سنتز مواد اولیه به نام مونومر تهیه می شوند. مونومرها مواد سمی و برای سلامت انسان مضر هستند. در حالی که پلیمرها خنثی هستند و خطری برای سلامتی انسان ندارند، ا ما اشکال کار اینجاست که معمولاً در فرایند تهیه پلیمر مقداری مونومر باقی می ماند. استفاده از ظروف پلی استایرن برای مواد غذایی گرم و داغ از نظر بهداشتی به هیچ عنوان مناسب نیست. چون ظروف پلی استایرنی فوم و غیرفوم همیشه مقداری استایرن آزاد در ترکیبات پلیمری خود دارند که فوق العاده سرطان زاست. زمانی که ظروف پلی استایرن با مواد غذایی گرم و داغ و به ویژه چرب تماس پیدا می کنند، استایرن آزاد آن وارد ماده غذایی می شود و افرادی که به طور مستمر از غذاهای درون این ظروف استفاده می کنند، دچار بیماری های خطرناکی از جمله سرطان می شوند.
با اینکه بیش از دو دهه است، مشکلات و آلاینده های پلاستیکی در محیط زیست به طور جدی در دنیا مطرح شده است و پیشنهاداتی برای حل این مشکلات از جمله تولید کیسه های زیست تخریب پذیر
به جای کیسه های معمولی عنوان شده است؛ برای برخی از مصرف کنندگان این سوال پیش می آید که نایلون تجزیه پذیر چیست و چگونه آلودگی های زیست محیطی را کمتر می کند؟.
نایلون و نایلکس و تمامی پلاستیک های تجزیه پذیر با افزایش آلودگی های زیست محیطی پلاستیک ها، کم کردن کربن، صرفه جویی در مصرف انرژی و حفاظت از محیط زیست مورد توجه جهان قرار گرفته است تا با استفاده از پلیمر های زیست تخریب پذیر در ساخت پلاستیک، عمر پلاستیک های رها شده در محیط را به حداقل ممکن برسانند.
مزایای استفاده از کیسه های پلاستیکی تجزیه پذیر:
- سازگاری با محیط زیست
- تهیه شده از منابع اولیه تجدید پذیر و عدم وابستگی به مواد اولیه نفتی
- بدون هیچ گونه آثار تخریبی بر محیط زیست پس از تجزیه شدن در خاک
- مصرف انرژی کمتر در فرآیند تولید
نکته: در حال حاضر نایلکسهای تجزیه پذیر و پایه گیاهی در کلیه میادین و بازارهای میوه و تره بار توزیع می شود و عرضه نایلکسهای پلیمری در سطح میادین و بازارهای سازمان میادین ممنوع است. نایلکسهای تجزیه پذیر نیز سفید رنگ و دارای همان مشخصات آرم، شعارهای سازمان میادین و همچنین تاریخ تولید است. این نوع نایلکسها در مدت زمان ۲ سال به محیط زیست باز می گردد در حالی که نایلکسهای پلیمری برای تجزیه شدن نیاز به ۳۰۰ سال زمان دارند.
اثرات محیط زیستی نایلکسهای پلیمری و تجزیه پذیر
پلاستیک های پایه نفتی با ماندگاری بیش از ۳۰۰ سال یک ماده تجزیه ناپذیر محسوب می شوند. این در حالی است که کیسه های تجدید پذیر با پایه غیر نفتی به طور متوسط از یک الی ۲ سال تجزیه شده و به طبیعت بر می گردند.
راه حل: تغییر الگو و کاهش مصرف کیسه ها
